Gözleri umutla dolu, yürekleri sevgiyle çarpan
O küçük yürekler, savaşın gölgesinde büyürken
Oyun yerine bomba sesleri, gülerken gözyaşları içinde
Savaş, onların masumiyetini çalar, çocukluğu yitirirken
Toprağa düşen gözyaşlarıyla sulanır toprak
Oysa çocuklar çiçekler açsın isterdi orada
Gülmek, oynamak, hayal kurmak isterlerdi sadece
Ama savaş, çocukluklarını ellerinden alırken
Bir çocuğun gözlerindeki ışıltıyı söndürmek
O masum gülüşleri, savaşın acımasızlığına kurban etmek
Ne acı bir tablo, ne büyük bir kayıp
Savaş, çocuklara en çok yakışanı çalar, umudu
Gözlerini yumduğunda hayal dünyasına açılan kapıyı
Savaş, korku ve endişeyle kapatır
Oysa çocuklar, barışın rengârenk dünyasında uçsuz bucaksız hayaller kurar
Savaş, çocukların en büyük düşmanıdır, çünkü onlar geleceğin umududur
Savaş, insanlığın kara lekesidir, çocuklar ise onun en masum kurbanları
Ne zaman ki barışın sesi yükselir, o zaman çocuklar yeniden güler
O zaman çiçekler açar, gökyüzü mavileşir
Savaş, çocukların değil, barışın hatırası olarak kalır geride